U Nirnbergu su 20. novembra 1945. godine počela su suđenja nacističkim zločincima iz Drugog svjetskog rata.
Nirnberg je izabran kao mjesto suđenja jer je bio jedan od rijetkih gradova čija je Palata pravde bila vrlo malo oštećena i tako postala prigodna za suđenje ovakvog kalibra. Suđenje je bilo omogućeno Londonskim sporazumom iz avgusta 1945. godine, kojeg su potpisali Ujedinjeno Kraljevstvo, Sjedinjene Američke Države, Francuska i Sovjetski Savez, a u kojem je precizirano da Saveznici imaju pravo organizirati međunarodno ratno suđenje u slučaju da se zločin proteže izvan određenog geografskog područja.
Ukupno je održano 216 ročišta, u periodu od 20. novembra 1945. do 1. oktobra 1946. godine. Postojale su četiri tačke optužnice – ratni zločini, zločini protiv čovječnosti, poticanje agresije i poticanje ili sudjelovanje u zločinima protiv mira.
Donesene su 22 od 24 presude (jedan optuženik je počinio samoubistvo u ćeliji, a drugi je proglašen mentalno nesposobnim za ostatak suđenja).
Ukupno 12 osoba osuđeno je na smrt vješanjem, a ostali su osuđeni na zatvorske kazne u trajanju od 10 godina do doživotne robije. Oslobođena su samo četvorica.
Nirnberški optuženici bili su:
Hermann Gouring – osnivač Gestapoa i komandant Luftwaffea (osuđen na smrt – počinio samoubistvo noć prije smaknuća),
Hans Frank – vođa Generalne vlade u okupiranoj Poljskoj (smrtna kazna), Rudolf Hess – Hitlerov zamjenik u Nacional-socijalističkoj partiji koji je 1941. pobjegao u Škotsku (doživotna robija),
Martin Bormann- nasljednik Rudolfa Hessa na mjestu sekretara Nacional-socijalističke partije (u odsutnosti osuđen na smrt),
Karl Douml komandant nacističke Mornarice od 1943. i predsjednik Njemačke nakon Hitlerove smrti (osuđen na 10 godina zatvora),
Alfred Jodl šef Operativnog odjela nacističkih oružanih snaga i potpisivač bezuslovne kapitulacije (smrtna kazna 1953. posthumno oslobođen krivice),
Wilhelm Keitel – šef OKW, tj. načelnik Glavnog štaba Oružanih snaga nacističke Njemačke (smrtna kazna),
Joachim von Ribbentrop – nacistički ministar vanjskih poslova (smrtna kazna), Konstantin von Neurath – prethodnik Ribentropa, kasnije moćnik u Poljskoj (15 godina zatvora, pušten 1954. zbog bolesti),
Alfred Rosenberg – glavni nacistički filozof i ideolog rasne teorije (smrtna kazna), Albert Speer – nacistički ministar naoružanja (20 godina zatvora),
Franz von Papen njemački kancelar 1932. i Hitlerov vicekancelar 1933. (oslobođen optužbi), Baldur von Schirach – vođa Hitlerove mladeži (20 godina zatvora),
Ernst Kaltenbrunner – šef centralne nacističke obavještajne agencije RSHA i preživjeli komandant SS-a sa najvišim činom (smrtna kazna), Walter Funk – nacistički ministar ekonomije (doživotna robija pušten 1957. zbog bolesti),
Erich Raeder – komandant nacističke Mornarice do 1943. (doživotna robija, pušten 1955. zbog bolesti),
Hjalmar Schacht – predratni predsjednik Reichsbanka (oslobođen optužbi), Fritz Sauckel – opunomoćenik nacističkog programa robovske radne snage (smrtna kazna),
Julius Streicher – urednik sedmičnika Der Stuumlrmer koji je sijao mržnju prema Jevrejima (smrtna kazna) Arthur Syss austrijski premijer za vrijeme Anschlussa (smrtna kazna),
Wilhelm Frick – nacistički ministar unutrašnjih poslova i tvorac rasnih zakona (smrtna kazna),
Hans Fritzsche – šef novinskog odjela nacističkog Ministarstva propagande (oslobođen)
Gustav Krupp von Bohlen und Halbach veliki nacistički industrijalac (proglašen mentalno nespremnim za suđenje),
Robert Ley – šef Njemačkog radničkog fronta DAF (počinio samoubistvo prije početka suđenja).
